Ik ben natuurlijk helemaal niet vies van een trip naar het buitenland. Maar ik vermijd eigenlijk wel de zomermaanden omwille van drukte, beschikbaarheid van accomodaties en eigenlijk ook wel om prijstechnische redenen.
Toen ik nog mijn bijdrage leverde aan het Noorderzon festival in Augustus heb ik met Noorderzon-collega en vriend Jesse afgesproken dat als we beiden niet meer actief zouden zijn op Noorderzon we naar het Fringe Festival in Edinburgh zouden gaan. Zowel Noorderzon als Fringe vinden plaats in de populaire maand Augustus. Daar 2023 spaak liep is 2024 een succesvoller jaar geworden en nu er ruimte was voor verlof trek ik dus in de week waarin Nederland gebukt gaat onder hoge temperaturen mijn spijkerbroek, stevige schoenen, trui en jas aan. Gelukkig is de vertrekdag een uitzondering en heeft Nederland voor 1 dag een Schots klimaat dus loop ik niet de zweten.
Newcastle
Op een winderige novemberachtige dag in Augustus stap ik uit de trein en loop ik het bruisende Beverwijk in. Deze stad met dorpse uitstraling ligt onder een laag as dat afkomstig is van Tata steel waar we al kuchend doorheen lopen. Beverwijk is het startpunt van de weektrip naar Schotland.
Eerst een stevige Hollandse lunch in de vorm van een broodje (vega) kroket met een Heinekens bij bistro Anders en daarna per lijnbus naar IJmuiden waar de DFDS ferry naar Newcastle al klaar ligt. Een vlotte en soepele check-in zonder bagagegedoe en niet veel later loop je al op de brug naar het schip en worden de tassen gedumpt in de hut om neer te strijken op het overvolle zonnedek waar ondertussen serieuze liters aan bier getapt wordt om het dorstige publiek tevreden te houden.
Uit de wind en in de zon voelt het warm en gaat zo’n pint bier er prima in. Twintig minuut voor vertrektijd is het schip al in beweging gekomen en begint de boel toch wel wat meer heen en weer te bewegen. De wind is blijkbaar niet echt afgenomen dus is het een grote schommel dat aan blijft houden. Tijd om mijn hut op te zoeken.
Na een nacht met voldoende slaapuren is Newcastle niet ver weg meer. De kustlijn wordt gevolgd en een waterig zonnetje begroet ons. Met paspoort in de hand en na een korte ondervraging gaan de poorten open. Een uber rijdt naar het centrum van Newcastle en de chauffeur vraagt of Nederland wel leuk genoeg is voor een bezoek waar natuurlijk positief op geantwoord wordt. In Newcastle tijd voor een decent ontbijt met koffie bij een zaakje in de Grainger Market gevolgd door een wandeling door de stad en een bezoek aan het treinstation.
Er komt een blauwe Lumo voorgereden en brengt genoeg liefhebbers naar het bruisende Edinburgh. Lumo is een open-access treinvervoerder en rijdt sinds 2021 op enkele trajecten in het verenigd koninkrijk. De prijzen zijn concurrerend en voor mij belangrijk is dat er in tegenstelling tot enkele andere treinvervoerders bij Lumo de beenruimte voldoende is. Sommige vervoerders in het verenigd koninkrijk hebben de nare eigenschap dat ze bezuinigen op beenruimte waarbij mij zelfs eens is voorgekomen dat zelfs Ryanair royaler was. Dat is geen compliment.
Fringe/Edinburgh
Als je aankomt in Edinburgh dan stap je hoogstwaarschijnlijk uit op het Waverley station. Het een na grootste treinstation van het verenigd koninkrijk. Het station bevindt zich in de geul tussen The Old & New Town van Edinburgh en hierdoor ligt het overgrote deel van het station laag. Het is even zoeken naar de juiste uitgang die niet gevonden wordt maar via de Princes Street Gardens kom je ook in de oude stad terecht. Ondanks dat ik al enkele keren in Edinburgh geweest ben voel ik ook deze keer weer een prettig gevoel als ik de oude stad inloop. Edinburgh staat bij mij wel in de top 10.
Het is in deze periode drukker dan druk en dat heeft vooral te maken met het The Edinburgh Festival Fringe (The Fringe). Het grootste cultuur/kunstfesitval te wereld. Denk aan podiumkunsten, muziek, opera, drama, komedie, musicals en (straat-)theater. Het is laagdrempelig en heerlijk. Alhoewel een accommodatie in Edinburgh onbetaalbaar is (tenminste, voor mij dan) maar met een beetje creativiteit is het haalbaar. Op zo’n kleine 40 kilometer van Edinburgh ligt het plaatje Falkirk waar voor drie nachten een kamer boven een lokale kroeg geboekt is (en betaalbaar is). Met tijdig treintickets kopen bij ScotRail is het onder aan de streep 50% voordeliger dan overnachten in Edinburgh zelf en je bespaard nog een beetje extra doordat je niet tot diep in de nacht in de pub kunt blijven hangen. Op deze manier bezoeken we drie dagen (inclusief de aankomstdag) Edinburgh en ervaren we de straat, straattheater en stand-upcomedy. Onder andere dankzij brexit is het prijspeil in het VK niet heel gunstig maar je kunt tijdens The Fringe aardig zelf je uitgaven beheren/beheersen. Het is wat mij betreft voor de cultuurliefhebbers wel een aanrader om ondanks de drukte en prijspeil toch een keer Fringe bezocht te hebben. Ideaal ook om het te combineren met een tripje.
Naast The Fringe was er ook ruimte voor nog meer cultuur. In The Scotsman Picturehouse draaide Pulp Fiction (30th Anniversary). Pulp Fiction is ook echt wel een film die keer-op-keer geschikt blijft om te zien op het grote scherm. En he Scotsman Picturehouse is daarnaast ook een geweldige (luxe) filmhuis om te bezoeken. Goed om te onthouden als je in de buurt bent.
Naar de Highlands
‘s-Morgens in de stromende regen loop ik van de kamer boven de pub naar het treinstation Falkirk Grahamston. Diepe plassen water probeer ik te ontwijken evenals het massaal spookrijdend verkeer. De trein naar Glasgow is gelukkig warm en droog. En wat doe je als het weer troosteloos is en je een royale overstap hebt? Dan bezoek je de lokale Spoon’s. Wetherspoons is een keten in het Verenigd Koninkrijk waar je tegen een lage prijs terecht kunt voor ontbijt, lunch en diner en natuurlijk is er het nodige aan bier te vinden. Het heeft de uitstraling van een grote pub. Qua koffie is het helemaal prima want je mag onbeperkt bijvullen. Gezien het tijdstip was de keuze onbeperkt koffie ook snel gemaakt.
Door naar de Highlands. Vanuit Glasgow rijdt drie keer per dag een trein naar Mallaig, aan de Schotse westkust. De rit per trein duurt zo’n 5,5 uur en is een attractie op zich. De spoorlijn waar de trein over rijdt wordt ook wel de West Highland spoorlijn genoemd en is absoluut de meest iconische treinroute van Schotland. Met als blikvanger natuurlijk het Glenfinnan Viaduct. Een fantastische spoorbrug die mooier was voor Harry Potter. De brug is in de Harry Potter films te zien als de Zweinsteinexpres er overheen rijdt. In het hoogseizoen rijdt er ook een stoomtrein voor liefhebbers en/of Potter fans over deze brug. Je kunt je reis dus eventueel opknippen door in Fort William over te stappen op de stoomtrein die tussen Fort William via Glenfinnan naar Mallaig (en terug) rijdt. Zowel de stoomtrein (toeristentrein) als de normale trein (openbaar vervoer) komen dan ook langs Arisaig, het meest westelijk gelegen station van Groot Brittannië. Goed, aangekomen per reguliere trein in Mallaig en door naar gehuurde huisje.
Skye
In Schotland schijnt dit keer de zon. Als dat wonder plaats vindt moet je dat absoluut benutten. Na een goede nacht slaap start de dag droog en dus loop ik via de lokale bakkerij naar de haven. De ferry naar Armadale, Skye ligt al klaar en front row vind ik een stoel op het dek, in de zon (dat benadruk ik maar al te graag)
De tocht is rustig en halverwege zie ik nog een dolfijn door de boeggolven springen. Vanaf de haven in Armadale vertrekt 45 minuut na aankomst van de boot een bus naar Portree. Dee grootste en belangrijkste plaats op Sky. Onderweg met de bus slaat het weer om en begint het op z’n Schots onafgebroken te regenen. Terwijl de bus Portree binnen rijdt, zie ik vooral natte straten, paraplu’s, schuilende mensen en plassen water op de weg. Portree is een kleine havenstad en het bedient alles en iedereen. Het is ook de enige plaats op het eiland met een middelbare school, waardoor veel bussen de plaats ook bedienen wat ook handig is voor de OV-toerist. Om klokslag 12 uur vormt zich in Portree voor elk te vinden restaurant een rij hongerige mensen (voornamelijk toeristen die op dat tijdstip door diverse toerbussen gedropt worden).
En zeker als het regent, zoals nu, willen meer en meer mensen (ergens) naar binnen. Als het ons zelf gelukt is om een tafel te bemachtigen is het bestellen van de maaltijd en het opeten ervan net zo lang bij elkaar als het wachten op een tafel. Maar ruim op tijd om de laatste bus terug naar Armadale te halen. Die vertrekt om 15:40 uur, maar deze bus rijdt wel alleen op schooldagen. Na vertrek van het busplein in Portree met een zo goed als lege bus is de eerste halte High School. Waar alle bussen van het eiland zich verzamelen, lijkt het wel. De school loopt (heel toevallig) net uit en de gepositioneerde bussen stromen stuk-voor-stuk vol met schoolkinderen die verspreid over het eiland terug naar huis keren. Één voor één worden de bussen terug te weg op gedirigeerd door een verkeersregelaar. Onderweg naar Armadale gebruikt niemand van de passagiers het stopknopje, maar de chauffeur weet precies waar iedereen woont en stopt bij bushaltes, afslagen of opritten om weer iemand thuis af te zetten. Interessant concept wel, een schoolbus waar je als dagjesmens ook in mee mag, in ons voordeel. In Armadale is de bus op een enkele nog steeds doorweekte toerist na leeg. De overstap bus-op-boot is zeer royaal, 1 uur en 25 minuut maarliefst op een plek waar weinig te doen is.
Fort William
Na een avondwandeling, ontmoeting met Duitsers en de nodige nachtrust, loop ik via de bakker naar het treinstation waar de trein naar Fort William klaar staat. De route blijft fascinerend en na zo’n kleine 1,5 uur is de trein in Fort William aangekomen. Een overstap van 8 uur op de nachttrein naar Londen. Tijd om Fort William te ontdekken maar eerst een kansloze zoektocht naar een plek om de tassen te dumpen. De lounge van de Caledonian Sleeper neemt geen bagage aan, de kluisjes zijn allemaal defect en het service punt verwijst door naar het Premier Inn. Aangekomen bij het Premier Inn is het 100-voud van chagrijnig present achter de desk en er wordt met pijn en moeite naar een app verwezen die onmogelijk te registreren valt. Dus met een deel geërfde van het chagrijn én met de tassen op de stad in waar de mensen van The Tavern Restaurant het humeur weer het gewenste weten te brengen. Wat een fijne plek voor een hapje! Terwijl Jesse, zat van de regen, aangeeft een film te willen zien in het lokale filmhuis, wil ik juist even een rondje lopen. Met twee tassen in zijn hand loopt Jesse de bioscoop in, terwijl ik eerst via het West Highland Museum daarna (ook) tasloos naar boven klim en Fort William vanaf de heuvelrug ga bewonderen en via het oude Fort van Fort William terugloop naar de cinema. Terwijl ik nog zit op te warmen achter een koud biertje komt het nieuwe avontuur dichterbij. In de lounge op het station met een superzoet Irn-Bru is het wachten op de aankondiging dat we mogen instappen in de Caledonian Sleeper naar Londen.
Londen
De Caledonian Sleeper is een nachttrein vanuit Schotland naar Londen (en terug). We hebben luxe een Club En-suite Room tot onze beschikking en ik moet zeggen, als ik voor mijzelf mag spreken, ik heb uitstekend geslapen. Het is een prijzige trein maar ook absoluut de moeite waard. Al zou ik deze trein liever van Londen naar de Highlands nemen, en in een periode dat het wat langer licht. Zeker in Schotland loopt de spoorlijn langs indrukwekkende landschappen.
Zeer punctueel staat de trein ‘s morgens vroeg langs het perron in London Euston. In Londen is het droppen van een tas niet complex en dus is het tijd om te struinen door te stad. En als het National Cinema Day is dan ontkom je niet aan nog meer cultuur (op)snuiven. Net zoals het bezoeken van enkele musea.
Na één nacht en twee dagen Londen (het voordeel van de nachttrein, plus de nachtboot) is het tijd om afscheid te nemen en per trein naar Harwich Town te reizen. Daar zit een fantastisch (Thais) restaurant, Thai up at the Quay. Ideaal om een goede hap te eten alvorens je op de boot naar Nederland stapt. Reserveren is aanbevolen, want het restaurant zit regelmatig vol. De nachtboot van Stena Lines vertrekt om 23:00 uur uit de haven dus er is genoeg tijd vooraf om Harwich Town te bezoeken. Zorg er wel voor dat je zo’n 90 tot 60 minuut voor vertrek van de boot als voetpassagier in de haven bent.
Vanaf Hoek van Holland is het per metro en trein niet ver meer naar huis. Dit was weer een mooi tripje om op terug te kijken.
Reisdatum: 23 augustus tot 1 september 2024