Far North Line (Schotland)
In 2015 Stapte ik voor het eerst in Schotland in een trein, in Glasgow om precies te zijn. Ik stapte daar op de trein richting Fort William en ging door naar Glenfinnan. De “West Highland Line” staat tot nu toe nog bovenaan in mijn lijstje.
Dit jaar vloog ik naar Edinburgh om de andere Schotse lijn af te strepen. De “Far North Line“. Ik stapte op de trein naar Perth en Inverness om uiteindelijk helemaal naar Thurso af te reizen.
Edinburgh
Op vrijdag 23 september land het KLM vliegtuig op het vliegveld van de Schotse hoofdstad. Aangekomen op de airport verontschuldigd de piloot zich; hij heeft misschien wel te snel gevlogen zegt hij. De douane en vliegveld-personeel is nog niet klaar voor ons en we moeten dus even aan boord blijven. De passagiers die het snelst op stonden zuchten het hardst. De deuren gaan open, en we mogen het vliegtuig uit en komen in een overvolle hal waar een paar douane medewerkers ons de UK moet binnen laten.
Goedgekeurd, maar zonder stempel zoek ik net buiten de airport de nieuwe tram op, die sinds 2014 naar de stad rijdt. Ik rij mee tot het eindpunt en loop daarna nog een halve mijl naar mijn B&B in het historische New Town. Zo’n 15 minuut vanaf het centrum van Edinburgh. Prima locatie, en bovendien erg rustig [check-it-out]
In Edinburgh is genoeg te doen, en er zijn genoeg leuke pubs te bezoeken. De stad zelf doet wel sprookjesachtig aan met haar kastelen, paleizen, Gotische gebouwen, nauwe straatjes, geheime tuinen en oude begraafplaatsen. Er valt genoeg te zien als je rondlopen door Old of New Town. En wil je even tot rust komen? tussen Old en New Town in ligt het beroemde Princes Street Gardens en trouwens ook het Waverley trein station. Naast dit prachtige Princes Street Gardens park kun je ook prima tot rust komen in één van de musea. Bijna allemaal zijn ze gratis te bezoeken en ook nog eens de moeite waard.
Midden in het oude centrum van Edinburgh op Castle Rock staat het Kasteel van Edinburgh. Elke middag (behalve op zondag) wordt vanaf de kantelen van het kasteel de One O’Clock Gun, het kanon van 1 uur, afgevuurd. Van oorsprong diende het kanonschot om schepen op de Firth of Forth, de monding van de Forth, de juiste tijd mee te geven. Wees dus gewaarschuwd. Het kasteel is dagelijks te bezoeken, en best interessant.
Wil je geesten tegen komen? Ga dan naar Greyfriars Kirkyard, een oud begraafplaats in “The Old Town”. Deze begraafplaats dankt zijn bekendheid aan Geyfriars Bobby, een skyeterriër die na het overlijden van zijn baasje John Gray, een nachtwaker bij de Edinburgh City Police, zelf veertien jaar lang het graf van zijn baas bleef bewaken. Maar Bobby, of een gedaante daarvan kom je er niet tegen. Wél schijnen er verschillende geestverschijningen rond te dwalen en er vallen soms ook bezoekers van het kerkhof zonder enige rede flauw. Wees dus gewaarschuwd. Géén succes? Neem dan deel aan één van de vele Haunted tours die worden gegeven in Edinburgh.
Zin in een klim? Beklim dan de 100 meter hoge Calton Hill en trakteer je zelf op een prachtig uitzicht over de stad en the firth north. Op de heuvel zelf zijn ook nog enkele belangrijke Schotse gedenkmonumenten te vinden zoals het National Monument, het Dugald Stewart Monument en het Nelson Monument. Een ander klim kun je maken op Arthur’s Seat, een inactieve vulkaan van 251 meter hoog. Erg geliefd bij wandelaars en in een uurtje zou het je wel moeten lukken.
In September wordt er in Schotland Doors Open Days georganiseerd. Veel gebouwen in héél Schotland zijn in bepaalde weekend geopend voor het publiek. Een soort van open monumenten dag maar dan groter en uitgebreider. Een gebouw dat je altijd (gratis) kunt bezoeken is het Scottish Parliament. Zo kun je rondleidingen krijgen, meer te weten komen over het parlement en exposities bezoeken. Je kunt zelfs op de tribunes van het parlement komen.
Qua eten en drinken zit je ook prima in Edinburgh. Ik was zelf wel erg benieuwd naar de Novapizzaria, een vegetarisch en veganistisch Italiaans pizzarestaurant (42 Howe St), maar ze zaten helaas tot het eind van de avond helemaal vol. De buren, Ristorante Papavero, een Italiaans en Schots restaurant is het toen geworden. Een restaurantje wat ik een ieder van harte kan aanbevelen is Cafe Nom De Plume (60 Broughton St) met een mooie kaart, geweldig personeel en superlekker eten. En dat allemaal voor een lage prijs.
Far North Line
Op naar het treinstation van Edinburgh, Waverley, vernoemd naar de Waverley Novels van Sir Walter Scott. Station Edinburgh Waverley is één van de belangrijkste treinstations en op London Waterloo na het grootste treinstation van het Verenigd Koninkrijk. Er zijn hier achttien perrons waarvan jaarlijks meer dan achttien miljoen mensen vertrekken. Ik laat Edinburgh achter me en pak de trein naar Perth, waar ik nog overstap op de trein naar Inverness en daar nogmaals overstap op de trein naar Thurso, een reis van bijna 8 uur.
Abellio ScotRail is dé vervoerder in Schotland. En van Abellio heb je misschien wel eens van gehoord. Het is de dochter van de NS. ‘We’ rijden dus ook gewoon in Schotland!. Voor de liefhebbers hier de dienstregeling:
| V: | 06:33 | Edinburgh Waverley | Edinburgh to Aberdeen Line |
| A: | 07:45 | Perth | Scotrail | British Rail Class 170 |
| V: | 08:10 | Perth | Highland Main Line |
| A: | 10:27 | Inverness | Scotrail | British Rail Class 170 |
| V: | 10:38 | Inverness | Far North Line |
| A: | 14:24 | Thurso | Scotrail | 158 Express Sprinter |
Met een flinke beker koffie in mijn hand stap ik in de zeer rustige spitstrein naar Perth. We steken de oevers van Firth of Forth over door middel van de prachtige en beroemde, 2,528 kilometer lange en 45 meter hoge Forth Bridge. Er rijden zo’n 190 tot 200 treinen per dag over de brug en met Perth/Aberdeen is een uursverbinding vanuit Edinburgh.
Op Perth stap ik de trein uit en kom uit in een oase van rust. Het station brengt je terug in de tijd en je verwacht eigenlijk ook bagagekarren en stoomtreinen te zien. Maar niets is minder waar. Er staan zelfs poortjes bij de ingang, zoals we dan in Nederland kennen. Ik loop naar de andere kant van het station en neem de eerste van de in totaal 12 rechtstreekste treinen per dag naar Inverness. Ik stap over op de Highland Main line, grotendeels enkelspoor, en vlak voor aankomst in Inverness ga je nog over de prachtige -549 meter lange- Culloden Viaduct.
We hebben wat vertraging opgelopen onderweg en met een overstap van een paar minuut zoek ik snel de trein naar Thurso. De noordelijkste spoorverbinding van Schotland, en gaat voornamelijk door landelijk gebied. In het hoogseizoen een populaire lijn onder toeristen. Bij station Georgemas Junction splitst de lijn in tweeën. De oostelijke lijn loopt naar Wick, en de noordelijke lijn naar Thurso. Treinen vanuit Inverness rijden eerst via Georgemas Junction, waar zij kopmaken, naar station Thurso. Daarna rijden ze weer terug naar Georgemas Junction en rijden dan verder naar station Wick. Mis de trein niet, want er rijden maar 4 treinen per dag. Het mooie van deze lijn is dat er veel “Request stops” zijn. Wil je afstappen, meld je dan bij de conducteur. Wil je juist opstappen, steek dan je hand op.
Thurso
Dit is de meest noordelijke stad- en heeft ook het meest noordelijk gelegen station van Groot-Brittannië. En dat niet alleen, hier vind je zelfs de oudste kerk van Schotland. In de jaren 50 steeg het aantal inwoners explosief. Dat komt door de kernreactor in Dounreay, 15 km ten westen van Thurso. In 1964 is de reactor overigens alweer gesloten, maar tot op de dag van vandaag biedt het nog genoeg werkgelegenheid omdat het ontmanteld wordt. Vanaf de haven kun je de Orkney-eilanden zien liggen. Ik loop naar The Inn at Y-Not, check in aan de bar en slaap boven de Y Not Bar & Gril, maar eerst een wandeling.
Ten oosten van het stadje liggen de ruïnes van Thurso Castle (ook wel Castle of Ormly en Castle of Ormlie genoemd). Een mooie plek om langs te lopen en te genieten van het mooie uitzicht. Verder doorgelopen zie ik in de verte een sprookjesachtige, speelgoedtoren opduiken, Harold’s Tower genaamd. Maar als ik het later opzoek blijkt het een mausoleum te zijn. Het neemt niet weg dat het een mooi beeld is in dit Schots landschap.
De dag erna loop ik naar Scrabster, vlak voor bocht beklim ik de trappen, de heuvel op naar St Clair Ave. Ik loop de weg af, klim over een paar hekken, en loop tussen de schapen, door naar het einde, naar de kliffen, en loop zo weer terug naar Scrabster. Een flinke wandeling met stormachtige windsnelheden, steile kliffen en een woeste zee maakt het mooi, en spannend. Hieronder globaal de route, en de landeigenaar heeft geen moeite met wandelaars. Zolang je zijn land, en zijn vee maar respecteert. 
Als je terug bent in Scrapster, kijk dan even of Mrs Cups Cakes open is, ik liep helaas tegen een dichte deur aan. Ik ben teruggelopen naar Thurso en heb nog een snel bezoekje gebracht aan het Caithness Horizons Museum. The Gallery Café is ook al de moeite waard voor een betaalbare lunch en geweldige, hyperactieve, taartjes en cakjes.
Inverness
Mijn 24 uur in Thurso zit erop. Op naar het station, de trein terug naar Inverness. Zo’n 15 minuut lopen vanaf het treinstation bel ik aan bij 51 Fairfield Rd. Een prachtig huis aan een doorgaande straat in Inverness. Wil je de ultieme Engelse, Schotse beleving? Boek dan hier een kamer. En de kamers zijn groot, met eigen badkamer en perfect bed met ‘s morgens stipt om 8:30 uur een volledig Schots ontbijt. Inverness zelf wordt beschouwd als de hoofdstad van de Schotse Hooglanden, en ligt bij de monding van de rivier de Ness.
Na een goede nachtrust en idem ontbijt blijkt het een typisch Schotse dag te zijn. Koud, grijs en nat. Mijn laatste volledige dag in Schotland en ondanks de regen besluit ik te lopen richting de Botanische tuin. Onderweg passeer ik de Sint-Andreaskathedraal [15 Ardross St], ook wel bekend als de Kathedraal van Inverness. De bouw begin in 1866, en is tot op de dag van vandaag het is de meest noordelijk gelegen kathedraal van Groot-Brittannië. Ideaal om even op te warmen en rond te wandelen. Een stuk verderop liggen de Inverness Botanic Gardens [Bught Lane], met veel exotische planten, orchideeën en zelfs een cactuskas inclusief nagebouwde woestijn en steenmassa.
Via de Great Glen Way steek ik de rivier Ness over, een mooie route via een eilandje, en klim uiteindelijk omhoog naar Inverness Castle. Het kasteel stamt uit de 11 de eeuw en is tegenwoordig een rechtbank. Omdat er in het verleden veel om Inverness gevochten is, is het kasteel een aantal malen verwoest geweest, maar weer goed hersteld. Je kunt het helaas niet bezoeken, of je moet je al willen verantwoorden bij het gerecht. Niettemin is de klim de moeite waard, het geeft je een mooi uitzicht over de stad.
Een mooi gratis te bezoeken museum in de buurt is het Inverness Museum and Art Gallery. Het bestaat al sinds 1881 en toont je veel over de Schotse geschiedenis (wapens, schilderijen, zilveren voorwerpen) met artefacten van geologie en archeologie. Via de overdekte Victorian Market loop ik naar het busstation. Via Jacobite’s heb ik een foutklinkende “Temptation Cruise & Tour” geboekt. Eigenlijk heb ik het niet zo op toeristenbussen, toeristenboten en massa-toeristme in het algemeen. Maar nood (regen) breekt wet. Een afgeladen busje staat te wachten. En het ergste moet nog komen. Meer dan de helft van de toeristen in dat busje komt uit Friesland. Een groep docenten is op studiereis. Ik zeg maar snel dat er niets boven Groningen gaat, en heb vrienden gemaakt. Het busje is op weg naar Loch Ness en zo’n 6 kilometer voor Urquhart Castle, op een parkeertterrein bij Loch Ness Lodge, Lock Ness Clansman, Loch Ness Clansman Café en natuurlijk de Loch Ness Nessie Shop moeten we het busje uit. We staan samen met 300 Aziaten, 20 Friezen, en nog een mengelmoes aan in rij om samengepakt op de Jacobites boot te stappen. Er wordt ons verteld dat we met wat geluk het monster kunnen zien.. jaja.
De eerste stop van de boot is Urquhart Castle, en omdat ik de goedkoopste tour heb geboekt moet ik afstappen. Vind ik helemaal niet erg bovendien. Ik loop snel voor de meute aan en heb alle ruimte en vrijheid om dit 13e-eeuws kasteel te ontdekken. Het kasteel is gebouwd door de familie Durward. Vanaf 1308 is Urquhart Castle koninklijk eigendom totdat het 1479 aan de familie Grant wordt gegeven. In de vijftiende en zestiende eeuw heeft Urquhart veel last van invallen door de MacDonalds. In de zeventiende eeuw verliest het kasteel zijn strategische betekenis en het wordt in 1690 verlaten. Dit kasteel is overigens wel de moeite waard om te bezoeken. Mits er niet te veel toeristen (en Friezen) rondlopen.
Terug in het busje begint het weer te regenen, en de chauffeur brengt ons weer terug naar Inverness. Voor de Whisky Shop [17 Bridge St] stap ik uit, wat natuurlijk geen toeval kan zijn. Ik aanvaard het lot, en stap binnen om koop wat flesjes Whisky van 100 ML. Meer mag niet, want ik vlieg zonder ruimbagage terug naar Nederland. Via de pub, The Gellions Bar [14 Bridge St], waar ik overigens kennis maak met superlekker bier, is het wel eens tijd voor een flinke maaltijd, en daarvoor ga ik naar George’s [19 Queensgate], een Indiaas Thais restaurant in Inverness. Prima eten.
Leuke stad, Inverness! Ook een perfecte locatie om de Highlands in te duiken. Sinds mei dit jaar vliegt KLM ook nog eens op Inverness, en na twee keer Schotland te hebben ontdekt per Openbaar Vervoer staat voor een volgende keer (ooit) een huurauto op het lijstje. Ik hoop dat er dan nog steeds vluchten vanuit Nederland naar Inverness gaan, dan vlieg ik daar zeker op. What’s next?
FOTOALBUM: klik op de pijltjes voor volgende/vorige
%CODE4%